Cruise naar ALASKA
Vlucht
Na enig vooronderzoek (zijn de bezienswaardigheden echt interessant?) beslisten wij een cruise te boeken naar Alaska.
Op vrijdag 27 mei vertrekken wij op Zaventem met British Airways naar Londen, waar wij een overstap hebben voor de lange vlucht ( 10h45) naar San Francisco.
Na een rustige vlucht landen wij om 15h45 (plaatselijke tijd) in SF.
San Francisco
Met een shuttle- busje (voordeliger, maar je moet de bus delen met andere passagiers), kostprijs $15.00/pp of $ 35.00 voor de twee, tip inbegrepen, rijden wij vanuit de luchthaven naar ons hotel Fishermans Wharf.
Nadat wij ons vlug opgefrist hebben, maken wij nog de tijd om een wandeling langs de nabijgelegen toeristische Pier 39 te maken. Zoals steeds is het in SF niet warm en staat er bovendien een bries vanuit de zee. Gelukkig waren wij wel goed voorzien van warme kledij. In een van de vele shops langs de kade koop ik nog een degelijke fleece voor $10.00.
Rond 8h.00 lokale tijd (het is dan voor ons 5h.00 ‘s morgens Belgische tijd! ) slaat de vermoeidheid toe en zoeken wij het hotel op.
De volgende dag is mijn vrouw Hilda vroeg uit de veren (5h30), want zij wil deze keer de “cable car” nemen (wat tijdens een vorig bezoek aan SF niet gelukt is).
Wij nemen een “continental breakfast” ( eenvoudig maar meer dan genoeg) in het hotel voor $15.00 voor ons beiden.
Daarna haasten wij ons langs de “Embarcadero”, waar wij de “Cannery” passeren (een fabriek die omgebouwd is tot een shopping center) naar Jefferson Station. Wij zijn wel op tijd want wij moeten nog even wachten vooraleer wij de eerste kabeltram kunnen nemen.
Het systeem werd bedacht in 1873 door Andrew Hallidie, nadat hij getuige was geweest van een ongeluk met de toenmalige paardentram, waarbij paarden fataal gekwetst werden. Het systeem bestaat uit een ondergrondse kabel die vanuit een centrale wordt aangedreven en waarop elke tram door middel van een hendel kan vastklampen.
Zijn systeem werd een succes en op een moment reden er 600 trams door de stad. Later kwam het systeem in onbruik, maar omwille van de nostalgie en het toeristische karakter werden enkele lijnen behouden.
Voor $3.00 /pp hebben wij een ticket voor deze attractie. Wij nemen plaats in het open gedeelte om volledig te kunnen genieten van deze rit en rijden langs de zeer steile straten richting “Chinatown”. In Powell Street stijgen wij af en zitten wij midden in het Chinese kwartier. Enorme groentewinkels, deli-shops worden druk bezocht door de chinezen die hier wonen. Wanneer ik vlug een video-opname maak in één van die deli’s, waar smakelijke meeneem-gerechten worden verkocht, wordt ik vriendelijk gevraagd om geen opnames te maken.
Terug afdalend naar de zee belanden wij op Washington Square, waar chinezen allerlei oefeningen doen van taï chi tot boeddhistische meditatie en zwaarddansen(?).
Vervolgens passeren wij nog de befaamde, kronkelende en bebloemde Lombard Street, waar ik vroeger zelf met de wagen afgedaald ben.
Aan de kade lopen wij nog langs Fishermans Wharf om toe te kijken hoe krabben worden gekookt en de “crab legs” vakkundig worden gekapt.
“Boarding”
Rond 12h00 nemen wij een taxi naar pier 35, waar ons schip ligt; het is op wandelafstand maar met de koffers onpraktisch om het te voet te doen. De taxi wil eerst nog wat toertjes maken tot ik hem attent maak dat hij juist enkel straten verder moet; wanneer wij stoppen aan de terminal staat er $5.50 op de meter.
De terminal is nogal rommelig en strookt niet met het imago van “cruisen”, maar éénmaal wij aan boord zijn van de INFINTY van de Celebrity Cruise Line valt het wel mee. In het atrium wordt ons direct een welkomstrink aangeboden, waarna wij onze hut opzoeken, die op dezelfde verdieping van de “pursers office” gelegen is. Het is een binnenhut, maar ze is ruim en een enorme spiegelwand aan het uiteinde vergroot het ruimtelijk gevoel.
Aangezien wij in de tweede “seating” zijn ingedeeld voor het diner, trachten wij dit nog te veranderen bij de verantwoordelijken van het restaurant, maar dit schijnt onmogelijk. Blijkbaar wil iedereen de eerste “seating” bij dit soort cruises, dit in tegenstelling met cruises in de Caraïben.
Na de verplichte veiligheidsdrill, gaan wij aan dek om de afvaart te zien vanuit SF.
Ondertussen is mijn bagage reeds gearriveerd op de hut, maar die van Hilda nog niet. Uiteindelijk wordt het 7h.30 dat haar bagage toekomt, wat problematisch wordt voor een vrouw, wanneer wij om 8h30 in het restaurant moeten zijn. Wij slagen erin om daar toch op tijd te zijn en nemen plaats aan de voor ons voorziene tafel van 8 man. Het is een goede tafel juist onderaan een monumentale draaitrap, die leidt naar de 2de verdieping van dit mooie restaurant. Onze tafelgenoten zijn allen Amerikanen; één koppel van Florida en twee koppels van Boston. Onze kelner heet Klime Dimoski, afkomstig uit Macedonië; hij zorgt voor enige animatie wanneer hij uitleg geeft over de keuze van de gerechten. Na een uitstekend avondmaal gaan wij nog naar het theater voor de show, maar het is meer een presentatie van de diensten op het schip.
Op zee
De volgende dag zijn wij de ganse dag op zee en gebruiken wij de tijd om alle hoeken van het schip te verkennen. In het theater geeft een natuurwetenschapper een uiteenzetting over Alaska. Hij doet dit op een verbluffende manier; terwijl hij dia’s en videoprojectie vertoont, staat hij in de stralenbundel van de projector en geeft op een hilarische manier commentaar op het getoonde. Hij bewijst dat saaie materie op een dynamische manier gegeven, vele mensen kan boeien.
Vancouver
De dag daarop, maandag 30 mei, meren wij aan in Vancouver. De cruiseterminal ligt vlakbij het commercieel district; na de douaneformaliteiten wandelen wij gewoon de stad in. Na een kwartiertje komen wij in Gastown, een toeristische topper. Hier is Vancouver ontstaan uit een whiskeyvat dat werd verbouwd tot een kroeg, het eerste permanent gebouw van de stad. Tegenwoordig is het een gerestaureerde binnenstad, waar naast vele winkels en restaurants de befaamde “Steam Clock” te zien is, een door stoom aangedreven uurwerk met Big-Ben-slagwerk en stoomfluit.
In de nabijheid, bij Chinatown, ligt verborgen achter muren de Dr Sun Yat-Sen Classical Chinese Garden. Wij hebben deze uit onwetendheid niet bezocht; naar het schijnt is het een prachttuin aangelegd in de klassieke stijl van de Ming-dynastie. Ook het Stanley Park, ten noord-westen, waar een aantal totempalen te zien zijn hebben wij bewust links laten liggen omdat die de volgende dagen toch in overvloed te zien zijn.
Rond 5h00 in de namiddag vertrekken wij uit deze haven, terwijl het verkeer van de watervliegtuigen (het vervoermiddel bij uitstek hier) nog voor een bezienswaardigheid zorgt.
’s Avonds wordt, rond 11h00 op dek 11, in de Cosmos lounge, een chocolade-buffet opgesteld. Een massa volk komt hier op af om te zien naar de kunstzinnige uitspattingen gecreëerd met chocolade; natuurlijk wordt er na de kijkbeurt ook wel gesmuld van al dat lekkers. Om nadien al de extra calorieën kwijt te raken is de dansvloer de beste methode.
Inside Passage
De volgende dag, op dinsdag 31 mei, varen wij de ganse dag, door de zogenaamde “inside passage”, dit zijn een aantal eilanden onder aan Alaska, waar nog enige bewoning is, dat in tegenstelling met de meer noordelijke plaatsen, die veelbetekenend de “wilderniss” genoemd worden. Maar zelfs deze eilanden zijn zo dunbevolkt dat wij met moeite enig teken van leven zien. Het schip doorklieft geruisloos het roerloos water en velen turen met verrekijkers de omgeving af om een walvis, orka of aan land een beer te zien. Wij hebben geluk want plots zien wij twee walvissen enkele keren met hun reusachtige staartvinnen boven het wateroppervlak uitkomen.
Met het weer hebben wij geluk want tot hiertoe is het echt droog geweest en soms komt de zon erdoor met temperaturen rond de 15°C.Ondertussen is er ook een loods aan boord gekomen; de loodsboot komt langszij en enkele loodsen springen met een gewaagd manoever aan boord.
’s Avonds is er in Cosmos lounge een R&R avond en zijn wij van de partij om eens goed te dansen.
Hubberd Gletsjer
De dag daarop, nadat wij de ganse nacht gevaren hebben, zijn wij het laatste deel uit de inside passage gekomen om koers te zetten naar het Tongass National Forest, waar wij de Yakutat Bay invaren.
In de voormiddag geeft onze natuurkenner weer een “opvoering” over beren: de soorten, hun gedragingen, het gevaar en wat te doen bij confrontatie met die reusachtige dieren.
Na de lunch is iedereen paraat en op uitkijk ofwel op hun kajuitbalkons ofwel op één van de dekken. Wij hebben, goed ingeduffeld en met paraplu, plaats genomen op één van de hoogste dekken. Tot hiertoe is het nog droog met een beetje zon, maar in de verte hangen dreigende wolken. Aan de horizon kunnen wij de Hubbardgletsjer (de grootste getijdengletsjer van de VS) reeds zien, maar het schip heeft nog wat afstand af te leggen om dichterbij te komen. Ondertussen verlaat een ander cruiseschip de baai; zij hebben reeds genoten van het schouwspel dat ons te wachten staat.
Het is beginnen regenen, maar de hulpkelners lopen nog vrolijk in tenue op het dek om te trachten, luidroepend “hot chocolat” te verkopen.
De eerste ijsschotsen drijven voorbij en in de verte zien wij nu duidelijk een muur van ijs, dat alle kleuren van helwit tot blauw met hier en daar zelfs zwarte plekken bevat. De kleurschakeringen ontstaan door de verschillen in temperatuur en de druk.
Het cruiseschip is nu genaderd tot op ca 150m en wij zijn plots getuige van het afkalven van grote ijsbrokken die met een donderend geraas in de zee storten. Dit verschijnsel maken wij nog enkele keren mee onder de verbaasde blikken van de vele passagiers. Bovendien is het opgeklaard en genieten wij onder een stralende zon van dit natuurschoon. De kapitein laat het schip keren zodat iedereen alles kan zien. Rondom ons drijft nu dik pakijs en lijkt het of wij helemaal ingesloten zijn. Ongeveer twee uur liggen wij zo dicht tegen de gletsjer, terwijl iedereen op post blijft, beseffend dat je dit waarschijnlijk maar éénmaal in je leven meemaakt. Wij zijn ervan overtuigd dat dit een hoogtepunt van deze cruise is.
Van hier uit varen wij terug naar het zuidoosten en verlaten wij het meest noordelijk punt van ons traject.
Ici Strait Point
Donderdag 2 juni liggen wij voor anker in voor dit plaatsje dat sedert kort de nodige accommodatie voorzien heeft voor het ontvangen van cruiseschepen. Hier worden wij wel met een tender aan de wal gebracht. Op de pier worden wij begroet door Indianen, die met gezang en dans publiciteit maken voor een voorstelling later op de dag. Wij stappen met enkel medepassagiers langs wandelpaden, die ons door een bos leiden. Het is vandaag schitterend weer en wij beseffen dat de weergoden ons gunstig gezind zijn.
Na een uurtje wandelen bezoeken wij een nieuw complex waar allerlei koopwaar wordt uitgestald en waar je info krijgt over de zalmvangst. Deze is zeer belangrijk voor Alaska en in andere havens zullen wij dit ook merken. Het betreft hier wel de wilde zalm; de gekweekte zalm wordt hier duidelijk als minderwaardig beschouwd.
Daarna wandelen wij nog naar het eigenlijke dorp; langs een mooie kustweg (ca 5km)zien wij enorme metalen kooien staan, die weldra zullen gebruikt worden voor de krabbenvangst.
De eenvoudige nederzetting bestaat uit een honderdtal huizen, enkele winkels en snackbars. Aan de haven zitten tientallen zeearenden, die met hun geweldige vleugels imposant zijn.
In plaats van terug te wandelen nemen wij een shuttlebus die dienst doet voor de toeristen. De terugrit kost ons $3.00/pp. Wanneer wij de bus verlaten vraagt een inwoonster of wij de wandeling mooi vonden en of wij geen beer gezien hadden. Bij navraag schijnt een ontmoeting met een beer langs deze kustweg inderdaad mogelijk te zijn. Gelukkig niet bij ons!
Met de tender (één van de grote reddingssloepen van ons cruiseschip) komen wij terug aan boord.
Deze avond is het een receptie van de kapitein voor diegenen, die reeds eerder een cruise met deze rederij hebben meegemaakt. Diegenen die de meeste cruises hebben gedaan worden in de bloemetjes gezet. Nadien is het weer genieten van een fijn diner in het restaurant. De theatervoorstelling is meestal wat laat (22h45), maar dat slaan wij niet over en deze avond is er en optreden van een pianiste, die met veel bravoure enkele bekende, klassieke en populaire stukken ten gehore brengt.
Skagway
Vrijdag 3 juni; wij zijn nu al een week verder sinds ons vertrek en wij hebben al zoveel indrukken opgedaan dat het veel langer lijkt.
Langs het Lynn Canal bereiken wij Skagway, dat weer noordelijker gelegen is. Wij meren aan tegen een grote pier achter een ander cruiseschip. Wij hebben hier geboekt voor een rit met de trein in het gebergte. Deze trein staat reeds klaar tegenover het schip en wij hoeven enkel over te stappen. Het ticket voor deze uitstap is vrij duur ($99.00), maar het zou de moeite lonen.
Skagway is gelegen in de noordelijke tip van de Inside Passage. Het kreeg zijn naam van de Tlingit (Indianen)naam “Skagua”dat staat voor” waar de noorderwind blaast”. Het werd bekend door William Moore, die de White Pass route ontdekte naar Canada. Goud werd in Klondike gevonden in 1896 en in 1897 landde de eerste bootlading prospectors in Skagway.Deze plaats groeide toen van een onooglijke nederzetting tot een stad met straten, saloons, winkels, speelholen en een populatie van 20000 inwoners. De goudzoekers moesten echter over de bergpas over een afstand van 1000km om Klondike te bereiken. Buiten de koude was het ook gevaarlijk omwille de steile hellingen; geschat wordt dat drieduizend paarden dood achterbleven bij ongelukken in de ravijnen. Vermits in 1897, niettegenstaande de moeilijkheden, grote hoeveelheden goud werden ontgonnen, werd het idee geopperd om een spoorweg aan te leggen. Thomas Tancrede, die een investeerder in Londen vertegenwoordigde en Michel J Heney een spoorwegbouwer met ervaring, ontmoetten elkaar in Skagway en kwamen al vlug tot een plan en een akkoord voor de spoorweg. In juli 1900 was de spoorweg een feit, nadat 35000 arbeiders in moeilijke omstandigheden gezwoegd hadden aan deze moeilijke opdracht.
De “White Pass & Yukon Route”leverde tonnen goud, dat was opgedolven in Skagway, nadat de mijnoperaties in handen kwam van grote ondernemingen. Later werd het een toeristische bezienswaardigheid die dagelijks vele bezoekers aantrekt.
Wij hebben plaats genomen in een comfortabele wagon met brede ramen, waar een gids langs een intercomverbinding informatie doorgeeft in de andere rijtuigen. De trein vertrekt van de kade en weldra rijden wij in het dal, waar wij kunnen genieten van prachtige uitzichten. Het spoor slingert langs de hellingen en in de bochten kunnen wij een andere trein voor ons de helling zien op rijden. Soms ligt het spoor aan de rand van diepe ravijnen, loopt het over een smalle metalen brug of gaat het door een donkere tunnel. Na een uurtje bereiken wij de White Pass Summet (873m), aan de grens met Canada, waar de gouddelvers hun uitrusting van soms een ton, aan de Douane moesten
aangeven. Aan deze grens stoppen wij en rijdt de trein terug, zodat wij alles nog eens goed kunnen bekijken.
Beneden in Skagway kunne wij dit gezellig stadje nog eens verkennen. Mede dank zij het schitterend weer is het plezierig om door deze authentieke stad te wandelen. Alle winkeltjes zijn ondergebracht in oude huizen en soms waant men zich honderd jaar terug geflitst. Vanuit het centrum is het 10min wandelen om terug aan de kade te geraken.
Deze avond is het een speciale show met een voorstelling van aria’s uit Carmen, dansacts zoals Michel Flatney’s groep, een acrobatisch duo à la Cirque de Soleil en enkele stukken van de musical “The Lion King”.
Voor ons is dit weer een geslaagde dag geweest!
Juneau
Zaterdag 4 juni meren wij aan in Juneau. Deze keer regent het pijpenstelen; dit weer hadden wij verwacht voor meerdere dagen, maar het is anders uitgedraaid. Hier gaan wij de Mendenhall Gletsjer zien. Wij hebben geen uitstap geboekt op het schip en bespreken op de kade aan één van de vele stalletjes, waar je voor een excursie kunt inschrijven, de mogelijkheden. Voor $10.00 /pp rijden wij met een bus naar de gletsjer, die een 10tal km verderop gelegen is. Het is een typische oude schoolbus en de jonge bestuurster is wat nonchalant; zij rijdt met strandsandalen en tijdens de rit zit zij gedurig een conversatie te voeren met GSM.
Aan een bezoekerscentrum krijgen wij extra informatie over de omgeving, het onstaan van de gletsjer en de kleuren van het ijs. Langs een wandelpad ( waarover men ons weer bang maakt voor beren!) kunnen wij de gletsjer van dichterbij zien en genieten van de grillige vormen van het ijs dat tot aan het water komt. Het slechte weer ( het giet nog steeds!) houdt ons tegen om nog veel verder te gaan; wij houden het maar, zoals de andere bezoekers bij dit uitkijkpunt.
Op de terugrit met de bus hebben wij dezelfde bestuurster met terug hetzelfde scenario : rijden door de miezerige regen en steeds bellen met de GSM. Veilig is anders!
In Juneau schuimen wij de souvenirwinkeltjes af; deze liggen alle aan de kade en het is een drukte van jewelste, want aan de pier is nog een cruiseschip van Carnival aangemeerd.
In de namiddag gaan wij aan boord naar de bioscoop, waar men “The Collateral” met Tom Cruise draait. Het is een klein zaaltje en het werkt met een videoprojector, zodat de kwaliteit niet denderend is, maar het is een leuke afwisseling met dit slechte weer.
Ketchikan
Het is nu reeds Zondag 5 juni, wanneer wij aanleggen in Ketchikan. Het weer is nu fel gebeterd. Wij hebben hier een uitstap geboekt naar het “Bight Totem Park” (prijs ca $40.00). Met een bus van een tourorganisatie rijden wij door het stadje. Onze gids, die een Oostenrijkse moeder heeft, geeft ons op een amusante manier uitleg over deze streek.
In het totempark zijn tientallen totems bijeen gebracht en elke totem heeft zijn verhaal aan de hand van de skulpturen die er op afgebeeld zijn. Een groot gemeenschapshuis was de woning voor een hele stam indianen. Het is mooi versierd met tekeningen aan de buitenzijde; de ingangspoort is heel klein en smal om mogelijke indringers te kunnen weren.
Aan de waterkant is een vlakte met nog enkele totempalen, waar een plaatselijke gids bijkomende informatie verschaft.
Terug in Ketchikan lopen wij nog wat rond langs de vele zaken die hier praktisch op de pier gebouwd zijn. Het is hier een paradijs voor souvenirjagers.
In de namiddag koesteren wij ons in de zon op het terrasgedeelte van het buffetrestaurant. Met een koffie of een thee, genieten wij (tegen alle verwachtingen in) van het uitzicht op de drukke pier. Het is hier helemaal niet koud. Achter ons ligt de “Statendam” van de Holland-America Line. Dit schip maakt zich klaar om te vertrekken en een half uur later worden de trossen losgegooid en verlaat het de haven. Enkele uren later vertrekt de INFINTY insgelijks.
Inside Passage
Dit is niets nieuws, want wij hebben voor het grootste gedeelte in deze Inside Passage gevaren, maar vandaag maandag 6 juni is het weer een volledige dag op zee.
Zoals elke dag is Hilda om 7h.00 paraat in de gymzaal voor een oefening in aerobics. Ondertussen maak ik gebruik van het ganse scala van fitnesstoestellen die hier zijn opgesteld. Na een uurtje nemen wij met kennissen uit Vilvoorde het ontbijt in het belendende “spa café”, waar een keuze is in lichtere gerechten.
Om 9h.00 geeft onze fameuze-natuurkenner deze maal uitleg over walvissen: de soorten, hun gedrag en het gevaar van uitroeiïng.
Later op de dag hebben wij het geluk van enkele dolfijnen te zien; het is weliswaar op grote afstand, maar wij zien ze sierlijk telkens met een sierlijke boog boven water komen.
Het landschap is weer interessant, soms komen de oevers van de eilanden zo dicht bij elkaar dat men zich afvraagt of hier wel genoeg diepgang is voor het schip. Op de oevers is weer geen teken van beschaving te verkennen; maar beren moeten hier wel ergens hun domein hebben. Spijtig genoeg hebben wij er geen gezien.
Vandaag is het “Elegant Teatime” in het restaurant en wij besluiten eens een kijkje te nemen. Men moet wel op de kledij letten anders wordt je niet toegelaten. Een kennis tracht in jeans binnen te komen maar dit lukt niet. Men dient allerlei fijne sandwiches op met een keuze aan (uiteraard) thee. De hapjes staan opgesteld op een tafel versierd met ijssculpturen en de kelners, getooid met witte handschoenen bedienen je vandaar uit aan de tafel. Nadien volgt nog een keur aan taartjes, die er alle even appetijtelijk uitzien. Gelukkig hebben wij geleerd om voorzichtig te zijn, want overdaad schaadt! Aan de achterzijde van het restaurant zien wij door een reusachtig raam de zee wegglijden.
Victoria Island
De laatste “port of call” voor wij terug in SF zijn. Het is nu al dinsdag 7 juni en wij zijn aangelegd aan de kade in Victoria Island. Van hieruit is men aangewezen op transport naar het centrum omwille van de afstand. Een shuttle dienst zorgt echter de prijs van $3.00/pp dat je de ganse dag op en neer kunt rijden naar het centrum.
Daar gekomen nemen wij eerst een kijkje in het befaamde “Empress Hotel”, waar de geroemde “High Tea” wordt opgediend. Het is een chique bedoening, maar wij hebben meer dan ons belieft op het schip. Het Royal British Columbia Museum ligt om de hoek. Buiten staan meerdere totempalen , evenals binnenin de grote inkomhal. Wij gaan niet verder binnen, in de veronderstelling dat we niet genoeg tijd hebben. Achteraf blijkt dat wij misschien ongelijk hebben, want medepassagiers, die het bezocht hebben zijn er vol lof over. Hetzelfde geldt voor de Butchart Gardens te noorden van de stad; één van onze tafelgenoten zal ‘s avonds zeggen dat, het een top-attractie is.
Wij lopen langs de jachthaven, waar wij een zodiac met een groep zien vertrekken voor “whale-watching”, met de hoop om de walvissen ook echt te zien. De deelnemers zitten met een tiental op de rubberboot en zijn voorzien van zwemvesten (ingeval dat !)
Wij houden het op het droge en wandelen door de winkelstraten van deze bebloemde en mooie stad.
Tijdens het terugrijden naar de terminal is onze chauffeur, die blijkbaar Italiaanse roots heeft, ook gids. Hij geeft uitleg over de stad en zijn merkwaardigheden; plots begint hij een italiaans liedje te zingen tot groot jolijt van iedereen. Dan vraagt hij wat de volgende haven is, waarop hij een liedje over San Francisco zingt. Op het einde van de rit maakt hij ons echter attent op zijn kepi, op het dashbord waar tips in kunnen gedeponeerd worden. Het vragen naar tips is soms overderven in de VS en Canada.
Deze avond is het weer een gala-avond, de zogenaamde “farewell-night”. Ook de show is dan zeer speciaal . Bovendien is er rond 11h00 de gelegenheid om het middernachtbuffet te bezichtigen, waarna men rond 12h00 terug binnen kan om te degusteren. Wij houden het alleen bij kijken, want wanneer men in de tweede shift gedineerd heeft, is het moeilijk om nog iets te eten. Het ziet er nochtans zeer verleidelijk uit. Zoals gewoonlijk hebben de koks weer meesterwerkjes met voedsel gemaakt. Zeker de taarten zijn onweerstaanbaar, maar wij zijn zeker van ons stuk en derven al dat genot.
Woensdag 8 juni is het de laatste dag van deze cruise en varen wij de ganse dag op zee. Wij gebruiken de tijd om de nodige papieren in te vullen voor de immigratie en de ontscheping.
Het is weer een zonnige dag, zodat wij weer kunnen lunchen op het terrasgedeelte van het restaurant. Later zitten wij daar nog in de namiddag met medereizigers om van gedachte te wisselen voor mogelijke volgende cruisebestemmingen. De wildste bestemmingen worden voorgesteld, maar uiteindelijk zal het de Middelandse Zee worden.
Ontscheping
Op Donderdag 9 juni is het zover : deze prachtige reis is ten einde. Vermits wij in de voormiddag van boord gaan en wij een late vlucht hebben, kiezen wij voor een rondrit in San Francisco, die ons $55.00/pp kost, maar op deze manier hebben wij nog wat aan deze dag ipv te zitten wachten in de luchthaven.
Na het ontschepen worden wij naar de gereedstaande bus geleid. Het zijn meestal de Belgen en andere Europese reizigers, die voor deze excursie geboekt hebben. Zij hebben allen een late vlucht.
Tijdens deze 5 uur durende rit rijden wij kriskras door SF en onze gids van Zweedse origine geeft daarbij de nodige uitleg. Zo rijden wij langs de befaamde Victoriaanse huizen aan Alamo Square; wij stoppen in het Fairmont Hotel en doen daar een korte rondgang. De bus rijdt naar het gekende uitzichtpunt “Twin Peaks”, vanwaar wij een brillant uitzicht over de stad hebben . Sf werd in 1906 getroffen door een zware aardbeving, maar rees in 1915 uit haar as en ontwikkelde zich tot de huidige metropool. Vele gebouwen worden nu gebouwd volgens normen, die ze bestand moeten maken tegen aardbevingen. Een goed voorbeeld is de Transamerica Pyramid, die met zijn hoge puntige spits de omgeving domineert.
Tijdens de rit door Golden Gate Park zien wij een omheining waar tientallen bisons ondergebracht zijn. Noordwaarts passeren wij het Presidio een vroeger militair centrum.
Verderop stoppen wij aan een uitzichtpunt voor de wereldberoemde Golden Gate Bridge met haar typische rode kleur. Met een overspanning van 1280m maakt zij een overweldigende indruk op ons. Fotografisch hebben wij ook geluk want een licht mistlaag maakt dat het hoogste punt van één der pijlers in de wolken zit.
Na dit hoogtepunt worden wij naar de luchthaven gebracht, waar wij om 18h55 opstijgen, richting Londen met alweer een overstap voor Brussel. Daar landen wij de volgende dag (Vrijdag 10 juni) rond 17h30.
Conclusie
Dit cruise traject is zeer interessant en het schip, de INFINTY, garandeert een goede service op alle gebied.
Voor de excursies in de aanleghavens zou ik, in het theoretische geval, dat ik dezelfde cruise zou terugdoen, meer aandacht geven om nog meer te zien, zoals bvb de zalmkwekerij of een vlucht met een watervliegtuig (is duur !!) en de punten in Vancouver en Victoria Island.
In het algemeen een echte aanrader!!
Florent Gabriëls
03.828.61.48
|
