Een reis van de Atlantische Oceaan naar de Stille Oceaan: Costa Rica en Mexico (slot)
Na ons bezoek aan de Caraïbische eilanden en de doorvaart van het Panamakanaal leggen wij aan in Puntarenas de havenstad van Costa Rica, gelegen aan de westkust.
Costa Rica is gelegen in de “isthmus”(het smalste gedeelte) van Midden-Amerika en grenst ten noorden aan Nicaragua en ten zuiden aan Panama.Het werd in 1502 door Christopher Colombus ontdekt tijdens zijn vierde oversteek van de Atlantische Oceaan, nog steeds op zoek naar een doortocht naar Azië.
Ook dit land maakte vele machtswisselingen mee en zou vanaf 1948 stabiliteit kennen. Op een oppervlakte iets groter dan België leven 2,6milj inwoners, waarvan 95% afstammelingen van de Conquistadores.Zij zijn eerder Europees en hebben weinig gemeen met de omringende landen.
Het land bezit een onvoorstelbare rijke fauna en flora en is begenadigd met een heerlijk klimaat. De economie draait in de eerste plaats rond het toerisme, gevolgd door de plantages van koffie, rijst, bananen, sinaasappelen en ananas. Enkele groten der aarde hebben hier hun optrekje, waaronder Bill Gates en Bill Clinton.
In Puntarenas hebben wij een georganiseerde uitstap geboekt. Wij hadden een uitstap naar een regenwoudkabelbaan gepland, maar die was al volgeboekt. De tweede keuze was een tocht op een rivier.
Met een comfortabele bus rijden wij gedurende iets meer dan een uur het binnenland in. Ter plaatse worden wij eerst getrakteerd op koffie, drankjes en fruit, waarna een gids ons meeloodst over een houten palissade door de mangroves. Aan weerszijden zien wij onder ons in de grond vele gaten, waarvan wij nog niet weten waardoor zij ontstaan zijn. Aan de rivier stappen wij in een bootje, waar de gids ons onderdompelt in de geheimen van de natuur, die ons hier omringt, maar waar je een geoefend oor en oog moet hebben om wat op te merken. Wanneer een inheemse vogel gezien wordt geeft de gids een boek door om de kenmerken van het exemplaar te vergelijken.
Costa Rica is bekend voor zijn ecotoerisme en voor ornithologen moet dit een ongelofelijke belevenis zijn omwille van het aanbod. Voor ons was het prachtig om mee te ontdekken maar dan op een passieve manier.
Aan de oevers zien wij witte ibissen en wat verder ligt een spitssnuitkrokodil zich lui in de zon te koesteren, maar ons naderend bootje maakt het reptiel nieuwsgierig. Het begeeft zich in het water en zwemt naar ons, zodat wij het op enkel meter kunnen “bewonderen”. De overbodige vraag komt dan natuurlijk: “is het niet veiliger om de handen binnenboords te houden?”. Verder bemerken wij nog bontgekleurde tropische vogels,pelikanen, leguanen die lui op een tak zitten en helgroene kameleons aan de waterkant.
Onze Costaricaanse gids heeft ondertussen ons taaltje opgevangen en vraagt waar wij vandaan komen. Tot onze grote verwondering kent hij België en heeft er recent doorgereisd.
Na twee uur loopt deze interessante en rustige tocht op het water ten einde . Aan de instapplaats zien wij terug de tientalle gaten in de grond in de mangroves, maar nu is de oorzaak duidelijk; in elk hol ligt nu een roze krab die van de zonnestralen geniet. Honderden krabben zien wij, bijna roerloos, liggen op de ons omringende aarde. Gelukkig is er voor ons de palissade om terug naar de opstapplaats te gaan.
Terug op het schip horen wij de verhalen van onze kenissen die één van de 9 vulkanen, bezocht hebben, die zich op het hooggebergte bevinden, dat Costa Rica middendoor snijdt. Ook zij hebben genoten van hun uitstap maar een mistgordijn, dat zoveel voorkomt in het tropisch regenwoud, verhinderde om mooie uitzichten te hebben.
’s Avonds genieten wij weer van een heerlijk avondmaal. Onze tafel van 8 wordt vanaf deze avond volledig bezet, want een artiestenkoppel is hier aan boord gekomen en wenst zich te mengen bij de passagiers. David & Kathie Haynes zijn goochelaars en wij zullen hen één van de volgende avonden aan het werk zien.
Ondertussen wordt hier tijdens het dessert plots de “macarena” gespeeld en diegenen die daarvan houden (zoals mijn vrouw), worden uitgenodigd om dit mee te dansen; meteen is de boel wat gezelliger.
‘s Anderendaags is het weer een volle dag op zee, zodat wij rustig kunnen genieten van het zwembad en het zonnedek.
Op dag 10 leggen wij aan in Huatulco, één van de meer recente , door de overheid geplande vakantieoorden in Mexico, want wij varen nu terug noordwaarts.
In de jaren tachtig was dit nog een afgelegen wildernis, zonder nutsvoorzieningen. Er woonden enkel vissers en het was te bereiken langs een onverhard pad; De lokatie werd geschikt geacht als aanvulling op Cancun en Ixtapa, twee drukke badsteden. Er werden hotels, buitenverblijven, een jachthaven en een luchthaven gebouwd.
Langs de nieuwe, ruime pier bereiken wij het centrum.Naast ons is een cruiseschip van de Holland-Amerikalijn aangemeerd: de “Zaandam”. Het is een een schip dat ietsje kleiner is en enkele jaren ouder; de kwaliteit van de aangeboden diensten is echter legendarisch (zegt men!).
De jachthaven en de vele grote souvenirwinkels zijn getuigen van het succesverhaal van deze plaats. Tegen de hellingen zijn hotels en buitenverblijven gebouwd in een stijl die akkomodeert met de streek.
In de jachthaven is er zojuist begonnen met het wegen en meten van de vangst van de deelnemers van een viswedstrijd. Door een toeval en een verkeerde uitgang van een shop te nemen staan wij plots middenin dit gebeuren. Veel muziek en heisa begeleiden dit evenement; merlijnvissen van meer dan 1,5m worden gekeurd . Wanneer de organisatoren bemerken dat wij hier niet thuishoren worden wij aangemaand om achter de omheining plaats te nemen.
Terug aan boord installeer ik mij zodat ik de loopbrug in zicht heb. Ik plan om de afvaart, die om 17h00 zal plaats hebben te filmen. Normaal moet dan iedereen om 16h30 aan boord zijn, maar nog steeds zien wij laatkomers de pier oprennen naar de loopbrug. Tot juist het vertrekuur moet ik wachten om de loopbrug echt te zien binnentrekken voor de laatste telaatkomer.Iedereen die nu niet mee is, moet trachten op eigen kracht de volgende aanleghaven (Acapulco) te bereiken.
Zoals elke avond gaan wij naar het theater, maar vanavond geven onze tafelgenoten hun “Haines Magic” show. Met veel bravour voeren zij hun goocheltoeren uit met soms medewerking van het publiek. Om een mogelijke deelname te ontlopen hebben wij ons strategisch achteraan in de zaal geplaatst. David is aan tafel geen type die de aandacht opeist, maar met deze voorstelling ontplooit hij zich als een spraakwaterval met de allures van een Copperfield.
De volgende avond zullen wij natuurlijk uitvoerig verslag geven over hun prestaties.
In Acapulco waar wij de volgende dag aanleggen zijn vele uitstappen gepland , waarbij de uitstap naar de “cliffdivers” een van de meestbekende zijn. Samen met vier andere medereizigers beslissen wij zelf voor een uitstap te zorgen naar deze attraktie. Eén zelfverklaarde gids (met officiële -?-badge) maakt ons attent dat de duikers enkel rond de middag te zien zijn. Hij stelt voor om ons te begeleiden naar enkele interessante plaatsen in deze stad. Aarzelend volgen wij hem door de straten en hij voert ons naar één van de toeristenwinkels waar wij met een “margaretha” ontvangen worden en rustig kunnen rondneuzen. Ondertussen arriveert hier een buslading medepassagiers, die een (dure!) toer geboekt hebben. Onze gids doet dit alles gratis en brengt ons naar een mooie kerk gebouwd naast een eeuwenoude reuzeboom.
Tenslotte stelt hij een tour met een “van”voor. Wij maken een afspraak over de prijs onder voorwaarde dat de chauffeur goed engels kan. Een kwartier later nemen wij plaats in een komfortabele “van” die bestuurd wordt door een gezellige Mexicaan. Hij babbelt honderuit over de zijn land en Acapulco, terwijl hij wat rondtoert over minder drukke wegen. Hij neemt ons mee naar zijn woning, waar wij kennis maken met zijn vrouw en hij ons trakteert op verse mangos recht van de boom in zijn tuin.
Het is nu tijd geworden om de rotsduikers te gaan bewonderen. Duizenden toeristen zijn ondertussen naar La Quebrada toegstroomd om dit spektakel te zien. Op de terrassen van hotels en de trappen, die een uitzicht op de klippen bieden ziet het zwart van het volk. Aan de overzijde, bij een mariabeeldje, hebben de moedige jongemannen zich verzameld. Nog een kruisteken en de eerste maakt de gevaarlijke sprong in de diepte langs de schuinaflopende rotsen naar het water, dat met de branding enkele meter op en neer gaat.Nadien volgen de anderen met saltos, achterwaartse en samensprongen. Het publiek juicht de waaghalzen uitbundig toe, wanneer zij terug langs de steile wanden uit het water klauteren. Wanneer de opvoering is afgelopen proberen zij in de massa nog een fooi te vergaren.
De “commerce” in de buurt heeft natuurlijk handig ingespeeld op deze attraktie en heeft verschillende winkels neergepoot, waar menig toerist niet alleen kijkt maar ook een van de prachtige zilveren sieraden koopt, die hier tentoongesteld liggen naast de klassieke souvenirs.
Hierna keren wij terug naar het schip, waar wij ons te goed doen aan het buffet,dat elke dag wel wat anders biedt.
’s Avonds is er in het theater een speciale show : een bekend mexicaans gezelschap geeft een opvoering van de folkloristische dansen. Dit is voor ons dan een welkome afwisseling op de nochtans uitstekende shows. Maar hier worden wij getrakteerd op een authentieke dansopvoering
Het dansgezelschap heeft niet veel tijd om het schip te bewonderen want rond 20h00 vertrekken wij.
Vanaf het hoogste dek hebben wij een prachtig zicht op de stad in de vallende duisternis. Het verkeer laat rode slierten achter op de drukbereden boulevard langs de kust. Geruisloos schuiven wij terug naar de volle zee, op naar de laatste tussenstop : Cabo San Lucas.
In Cabo San Lucas maken wij weer gebruik van de tender (één van de reddingssloepen) om aan wal te gaan.
Dit plaatsje ligt op het zuidpunt van het schiereiland Baja, dat met een lengte van ca 1000km praktisch afgesloten is van Mexico. Dit schiereiland is vooral een onherbergzaam woestijnlandschap. Om de streek op te waarderen hebben zijn plaatsen zoals Cabo San Lucas steunrgekregen. Het ecotoerisme wordt vooral gepromoot: sportvissen,duiken en walviskijken.Voor Cabo is er een rijk onderwaterleven met dieptes tot 3000m. Men kan hier de reuzemanta aantreffen, die een tot 7m breed kan zijn. In een ravijn onderwater bevindt zich een zandcascade, ontdekt door Cousteau.Het moet een vreemd zicht zijn om zand omlaag te zien storten over een rand van het ravijn in de diepte eronder.
Uiteraard gaan wij niet de avontuurlijke toer op en beperken wij ons om in het gezellige badplaatsje wat rond te slenteren. Ook hier zien wij een enorme en goed uitgeruste jachthaven, omringd door hotels, bars en restaurants.
Met een bootje kan men een tocht maken naar “Los Arcos” een grote natuurlijke rotsboog, die wij reeds vanop het schip gezien hebben.
Tussen alle verkopers van allerlei prullaria op de kade valt ons een man op, die voor enkele dollar twee leguanen leent om een foto te maken. Dit lijkt mij wel interessant, maar mijn vrouw is niet gesteld om te poseren met deze mini-draken. Dan offer ik mij maar op en weldra zitten de twee (grote) leguanen op mijn schouders, waar zij zich met hun klauwen stilletjes vasthaken in mijn T-shirt. De beestjes blijven gedurende de tijd van de opname onbeweeglijk zitten, terwijl zij met hun muil op enkele cm van mijn oor zitten.
Tijdens de terugtocht met de tender zwemmen enkele forse zeeleeuwen mee naast ons. Het is fascinerend om deze grote zoogdieren zo dichtbij in de vrije natuur te kunnen bewonderen.
Terug aan boord is het voor ons tijd om te laten zien wat wij nog van de “salsa” weten, want er is in de namiddag een salsaparty gepland voor de “cursisten”. Al bij al valt het nog mee en trekken wij goed onze plan.
Verder lopen wij nog wat rond in het atrium om alles nog eens goed op te nemen hoe knap alles is ingericht .
Deze avond is het weer middernachtbuffet: om 23h30 worden wij toegelaten om te kijken en fotos te nemen. Het is weer grandioos wat men er van gemaakt heeft. Ijsskulpturen bekronen de culinaire creaties van de koks . Om 24h15 mogen wij terug binnen om een kleinigheidje van dit lekkers te proeven.
Uiteindelijk loopt deze reis ook weeral teneinde en leggen wij aan op de eindbestemming San Diego in Californië. De avond daarvoor wordt gevraagd om de koffers voor de kajuit zetten, zodat die ’s nachts al kan opgehaald worden.
’s Morgens kunnen wij nog rustig ontbijten, om daarna onze beurt af te wachten om te ontschepen.
Wij hebben nog één overnachting in deze stad , zodat wij deze ook kunnen verkennen.
Vanuit ons hotel wandelen wij naar het centrum, waar wij een reuze koopcentrum passeren, dat echter dank zij het gunstig klimaat volledig in openlucht is.
Meer zuidelijk bereiken wij het strand , waar wij in de “Seaport Village” terecht komen een soort park met allerlei kleinere restaurantjes.
Hierover ligt een grote miltaire basis van de zeemacht op het Coronado eiland, waar zich ook het befaamde Hotel del Coronado bevindt.
Te laat beseffen wij dat men hier de “Old Town Trolley”, kunt nemen die je langs alle bezienswaardigheden voert en waar je kunt op en af stappen waar je wil. Het is niet goedkoop, maar enkel op die manier kun je meerdere interessante punten zien van deze mooie stad.
‘s Avonds eten wij in de buurt van het hotel in een kleine wijk “Little Italy” genoemd. Het is niet eenvoudig om aan een tafel te geraken, maar wanneer wij beslissen om op het terras plaats te nemen lukt het vrij snel.
De ober komt de bestelling opnemen en vraagt nieuwsgierig waar wij vandaan komen. Hij is zelf een Italiaan die enkele jaren in US werkt en is blij om met Europeanen te kunnen praten. Wij krijgen dan ook een extra vriendelijke bediening en eten waarempel een lekkere spaghetti met goed glaasje wijn.
De volgende dag loopt het avontuur defintief ten einde. Een “van” van het hotel voert ons naar de luchthaven.
Hier worden wij gekontroleerd zoals wij nog nooit hebben meegemaakt. De bagage wordt aan de incheck-balie wel gewogen, maar niet aangenomen. In de grote vertrekhall, staan grote doorlichtingsmachines opgesteld, waar wij onze bagage zelf moeten afgeven en de keuze maken tussen openlaten of gesloten. In het eerste geval wordt de bagage doorsnuffeld door een bediende en in het tweede geval wordt zij enkel doorlicht en ingeval van twijfel toch opengemaakt (met brokken natuurlijk!).
Wat verder wordt dan weer de handbagage zorgvuldig doorzocht en in geval van twijfel worden wij apart geroepen en wordt je aan een lijfonderzoek onderworpen, waarbij steeds de schoenen uitmoeten. Mijn vrouw had problemen met enkele tabletten kauwgom, die in een aluminium verpakking een alarm gaven evenals minuscule sierhaarspeldjes. Alles verloopt echter zeer vriendelijk en wij maken erons ook niet druk over, alleen het vraagt tijd en wanneer je niet veel tijd hebt voor je vlucht is het een ramp.
Weldra zitten wij in het toestel dat ons naar Atlanta brengt, waar wij overstappen met bestemming Zaventem.
Flor Gabriëls
Tel 03.828.61.48
|
